Musikinin Osmanlı Devleti’nde tedaviyi tamamlayıcı bir araç olarak kullanılmasının sebebi nedir

Osmanlı Devleti’nde sanat anlayışı toplumun eğitim ve kültür dokusu gereğince ortaya konmuştur. Musiki de buna bağlı olarak gelişerek kendine özgü bir kimlik kazanmayı başarmıştır. Osmanlı musikisi perde perde iner ve yükselir. Ani çıkış ve inişlerin bulunmadığı dinlendirici bir özelliğe sahiptir.

Osmanlı musikisindeki bu özellikler hastalıkların tedavi edilmesinde dinlendirici ve düşündürücü bir etkiye sahiptir. Bu etkiler sayesinde hastaların sakinleşmesi, kendini düşünmesi, derin bir alemin içine dalarak tefekkür etmesi ve psikolojik olarak da iyi hissetmesi mümkün hale gelmiştir. Osmanlı musikisinin tedavi amaçlı olarak kullanılması günümüzde de devam eden özelliklerden biridir.

Osmanlı’da müzik; klasik müzik, halk müziği ve tasavvuf müziği olmak üzere üç kısma ayrılmış, halk müziği diğer müziklere göre daha yaygın olarak kullanılmıştır. Genellikle Rumeli ve İstanbul türkülerinde görülen saz musikisi, söz musikisine göre daha az kullanılmıştır. Dinî musiki cami ve tasavvuf musikisinde kendisini göstermiş, hafızların Kur’an-ı Kerim’i makamına göre okumaları dinî musikinin geniş bir alana yayılmasını sağlamıştır. Tasavvuf musikisinde ise Mevlevi musikisi ön plana çıkmış, Mevlevi musikisinde müzik aleti olarak daha çok ney kullanılmıştır. Askerî musiki dalında tarihi Osman Gazi’ye kadar uzanan ve müzik aletleri olarak davul, nakkare, kös, boru ve zil gibi enstrümanlar (çalgı aletleri) kullanılan Mehter musikisi ön plana çıkmıştır. Hoca Abdülkadir Meragi ve Dr. Subhi Ezgi, Osmanlı Dönemi’nin en önemli musiki âlimleri arasında yer almıştır. Osmanlı bestekârları arasında ise Mustafa Itri Efendi, Sultan III. Selim, Tamburî Osman Bey ve Hacı Arif Bey gibi önemli isimler bulunmaktadır.