Günümüzdeki cami ve mecsitleri, işlevleri bakımından Mescid-i Nebi ile karşılaştırınız

Benzer işlevleri taşıdıklarını söyleyebiliriz. Günümüzde de camiler eskiden olduğu gibi hem ibadet hem de yaşam hem de eğitim verilen yerlerdir. Benzer bir çok özelliğinin olduğu söylenebilir.

Mescid-i Nebi’nin işle­viyle ilgili bu iki değer­lendirmenin ardından günümüz camilerinin işlevine gelmek istiyorum. Günümüz camilerini peygamber mescidi ile kıyasladığımızda işlev yönünden derin uçurumların olduğu görüle­cektir. Mescid-i Nebi tabir yerinde ise hemen hemen her iş ve eylem için çok amaçlı salon gibi kullanıl­mış. Devletin ve halkın nabzı burada atmış. Günümüz camilerinin ise yaz döneminde iki ay çocukların cüz/Kur’an öğretimini saymazsak sadece namaz kılmaya hasredilmiş olduğu görülecektir. Mescid-i Nebi neredeyse günün 24 saati mesai yaparken günümüz camileri her bir vakti yarım saat mesai sayarsak günlük 2,5 saat bir mesai yapmak­tadır.

İslamiyet’in ilk dönemlerinde cami, sosyal hayatın merkezi konumun­daydı ve çeşitli sosyokültürel faali­yetler gerçekleştiriliyordu. Cami içe­risinde şiir ve edebiyat yarışmaları, nikah merasimi gibi bir çok kültürel etkinlik düzenlenirdi. Kütüphaneler, kitapçı, dükkanları ve okuma evleri genellikle camilerin etrafında inşa ediliyor ve cami çevresi bir nevi bir kültür yuvasına dönüştürülüyordu. Caminin girişinde eğitim-öğretim için ayrılmış olan üzeri hurma dalları ve yaprakları ile örtülü suffe olarak adlandırılan bir bölüm yer almaktay­dı. Gündüzleri derslik ya da konfe­rans salonu, geceleri ise pansiyon olarak kullanılıyordu. Örgün eğitimin ve Batı ülkelerindeki ‘Toplum Okulu’ modelinin ilk örneği olarak da kabul edilen Suffa’da öğrenim gören öğrenciler ilerleyen yıllarda çeşitli beldelere gidip yerleşerek eğitim faaliyetlerine orada devam etmişler­dir. Özellikle Hz. Ömer döneminde camiler birer halk okulu gibi hizmet vermiş, Mekke ve Medine camileri başta olmak üzere, İslam’ın yayılmış olduğu diğer bölgelerdeki camiler­de eğitim öğretim faaliyetleri yoğun olarak gerçekleştirilmiştir”. (Yılmaz, 2013, 28-37).