Vatanı için tüm zorlukları göze alan filmdeki 120 çocuğa duygularınızı anlatan bir yazı

Yazı Taslağım

Konu: Çocukların yaptığı fedakarlığa karşı duyduğumuz minnet
Ana Fikir: Kendi vatanımızda huzur içinde yaşıyorsak bu fedakar Türk milleti sayesindedir.
Giriş: Çocukların yaptığı fedakarlığın ne olduğunun anlatılması
Gelişme: Çocukların yaptığı fedakarlığın öneminin vurgulanması
Sonuç: Çocuklara teşekkür

120 Küçük Gönül

1914 yılında, hududa cephane götürmek için 120 çocuk yola çıkıyor. Yaşları 12 ile 17 arasında değişen bu 120 çocuk, analarından, babalarından, kardeşlerinden ayrılarak gönüllü olarak cepheye cephane götürüyor. Daha akılları bile yeni yeni ermeye başlamış bu 120 çocuk vatan aşkı ile canlarını hiçe sayarak yollara düşüyorlar.

Yoldaki tehlikeler büyük. Soğuk var, çetelerin ve vahşi hayvanların saldırma ihtimali var. Yol uzun. Bunlar çocuk. Yaşlarına uygun olmayan bir sorumluluk almışlar üstlerine. Üstelik gönüllü olarak. Üstelik hiç tereddüt etmeden. Üstelik öleceklerini bile bile. İşte gerçek vatan sevgisi budur. Bu çocukların vatan sevgisi dilde değil, gönüldedir. Küçücük gönüllerine sığmayıp taşan bir sevgidir bu. Analarını, babalarını, sevdiklerini, kendi canlarını feda ettiren bir sevgidir bu vatan sevgisi.

Biz bu çocuklar ve nice vatan aşkıyla büyük fedakarlıklarda bulunan atalarımız sayesinde sıcacık sınıflarımızda öğrenim görüyor, evlerimizde huzurla oturuyor, sokaklarımızda özgürce dolaşıyoruz. Ne kadar teşekkür etsek, minnettarlığımızı ne şekilde göstersek de yetmez.