Düşlenen hayatla yaşanan hayat arasında her zaman bir açıklık bulunuyor. İnsanlar fedakârca yaptıkları her eylemle bu açıklığı kapatmaya çalışsa da, realite “ben buradayım,” demeye devam ediyor. Kıyamete değin sürecek bu kadim gerçeklik zihinlere şu cümleyi fısıldıyor ‘’ Buna mecbursun ‘’

Modern hayat diye şifrelenen naylon duyarlılıklar içinde,  insan doğasını zorlayan bir çok zorunluluk  bulunuyor. Bu yüzden düşünceler ve  yaşamın içindeki roller  hep  parçalanmışlık içinde. Birbirinden kopuk ve  bağımsız. Her zorunlu hayat, işgal edilen ve ihmal edilen  başka hayatları doğuruyor. Öyle ki bu hayatlar, kimi zaman  mahkumiyetin kibarca ifade ediliş biçimi oluyor. Yılmışlığı ve yıkılmışlığı anlatıyor. Kanımızın damarlarımızdan çekilmesine, hayat enerjimizin tükenmesine neden oluyor. Biz ne kadar  bunu ‘’sorumluluk’’  kılıfına sokarak  geçiştirsekte  bu durum,  zincirlerimizden bir halkayı bile eksiltmeye yetmiyor.

Yapılan işler kalpten olduğunda ve samimice yapıldığında kabul görür. Kabul edilmeden, gösteriş ve zoraki olarak  yapılanlar ize ziyan edilmiş emeklerdir. Bu sebeple bir şeyleri zorunluluktan dolayı yapmak insanı mutsuz ediyor. Bilinçaltı zorunluluğu sevmiyor. Ortaya konulan her zorunluluk  bilinçaltı  tarafından itiliyor. Bu itiş kakış sonunda içlerde acılı bir mücadele sürüp gidiyor. Kimi insan nice  törpülenmiş zorunluluklar biriktiriyor ömür heybesinde. Gece bitip ortalık aydınlandığında  ise  bir bavula sığan hayatlar peyda oluyor.

  Zorunlu hayat, zengin olsun fakir olsun, amir yada memur olsun, kadın olsun erkek olsun herkesi  kuşatıyor. İnsan, zorunlu olduğu hayatın her anında, yanarken donmayı yaşıyor . Her saniyesi buzdan bir alev oluyor . İçinde taşıdığı nefes öylesine bileniyor ki, üflese keskin bir bıçak olu veriyor. Bakışları buram buram eziklik kokuyor Karanlıklar sızıyor yarınlarına. Zorunluluğun ağır yükünün altında  yakalandığı memnuniyetsizlik sendromunu gizlemek ise daha ağır geliyor. Bunu gizlemek için onlarca maske takıyor sahte gülümsemeli yüzüne. Öyle  tavizler veriyor ki , sonunda aynada gördüğü kendisini tanıyamıyor.

 Modern (!) denilen  hayat , zorunlu eğitim, zorunlu emeklilik, zorunlu hizmet ve zorunlu sigorta gibi   farklı noktalardan da  insanı zorluyor. Tercih yapmak şöyle dursun söz hakkı bile tanınmıyor. Şöyle etrafınıza bakın bakalım ; kaçımız hayalindeki mesleği yapıyor? Gençler sınavda a seçeneğini işaretlediği için öğretmen, b seçeneğini işaretlemediği için mühendis olmak zorunda kalıyor . Yada kaçımız istediği şehirde yaşıyor  ? Kan bağına yakın olmak, kalıplaşan yargıları yıkamamak ve  eli  mahkum olmak türünden sebeplerle patlaya sıkıla istemediği şehirlerde yıllarını geçiyor? Zorunluluklar isimlere bile sirayet ediyor Kaç kişi nice zorluklarla dünyaya getirdiği yavrusuna, hayallerini anlatan isimleri özgürce koyabiliyor. İster ebeveyn baskısı deyin isterseniz yasalar. Çoğu kişi‘’El alem ne der’’  diyerek  isyanı içinde yaşayıp gidiyor. Kimi insan istediği pencere kenarı yerine koridorda istemese de tanımadığı biriyle sabahlara dek süren bir seyahatler yapıyor. Zorunluluklar yüzünden duygusallığı  kazınmış robotlara dönen insanlar, kabus dolu günlere soğuk bir ‘’merhaba’’ ile uyanıyor.

 Öylesine zorunluluklarla kuşatılıyoruz ki, kendi rahatını düşünen insanlar yüzünden  ötekinin rahatı bozuluyor. Onlar huzurlu olsun diye diğeri huzurunu yitiriyor.  ‘’Ben bunu istiyorum’ diyerek adım atmak  bile garipseniyor. Bu yüzden zorunluluklar bazen tahammülü gerektiriyor. Tahammül   hamal’dan gelir. Tahammül edilenler aslında taşınan birer yüktür. Bu nedenle zorunluluğa tahammül edemeyenler  yükünü en yakın  durakta bırakıyor.

 Elbette ki hayatta yaşamak zorunda olduğumuz şeyler vardır . Bunları önceden bilemeyiz. Başımıza gelir ve yaşarız. İstemesekte ! Bunlardan vazgeçmeye ne gücümüz vardır ne cesaretimiz. Buna karşın  insanlar,  tercihlerine doğru sonuçlarını göze alabildiği kadar adım atıyor . Her tercih bir vazgeçişi zorunlu kılıyor.  

 Zorunlu hayatlar coğrafyasında yaşayan her insan şunu iyi bilmelidir ki ; zorunluluklar insanı  zamanla kurban psikolojisine sokarak,  hayata karşı edilgen hale getirir. Bu yüzden zorunlulukların birer seçim olduğunu kabul etmek yaşam kalitenizi artıracaktır. Şahsi tecrübelerden, müşâhedelerden, hatta hatalardan damıtılmış şu cümleyi de hiç aklınızdan çıkarmayın;  kimi zaman yaşamaktır zorunluluk,  kimi zamanda ölmek !