Saffât suresinin, 99-110. ayetlerini okuyunuz

﴾99﴿ İbrâhim, “Ben rabbime gidiyorum” dedi, “O bana yol gösterecektir.”
﴾100﴿ “Rabbim! Bana iyilerden olacak bir evlât ver!”
﴾101﴿ Bunun üzerine kendisine akıllı ve iyi huylu bir erkek çocuğu olacağını müjdeledik.
﴾102﴿ Çocuk, babasıyla beraber iş güç tutacak yaşa gelince babası ona, “Yavrucuğum” dedi, “Rüyamda seni kurban ettiğimi gördüm; düşün bakalım sen bu işe ne diyeceksin?” Dedi ki: “Babacığım! Sana buyurulanı yap; inşaallah beni sabredenlerden biri olarak bulacaksın.”

﴾103﴿ Her ikisi de (ilâhî buyruğa) teslim olunca ve babası onu yüzüstü yatırınca,
﴾104﴿ “Ey İbrâhim!” diye ona seslendik;
﴾105﴿ “Tamam, rüyanı gerçekleştirmiş oldun.” İşte iyileri biz böyle ödüllendiririz.
﴾106﴿ Bu, kesinlikle apaçık bir imtihandı.

﴾107﴿ Biz, (oğlunun canına) bedel olarak ona iri bir kurbanlık verdik.
﴾108-109﴿ Onun hakkında, “İbrâhim’e selâm olsun!” ifadesini sonradan gelen nesiller arasında devam ettirdik.
﴾110﴿ Evet, iyileri işte böyle ödüllendiririz.

Bu ayetlerden anlamamız gereken, Allah dilemese ve insanlara iş yapma gücü ve imkânını vermeseydi hiç kimsenin hiçbir eylemde bulunması mümkün değildi anlamına gelmektedir.