Noktalama işaretleri şiiri

Nokta (.)
Benim adım nokta.
Her zaman yerim var cümle sonunda.
2.(ikinci) sırada ve kısaltmalarda,
Sakın beni unutma.

Virgül (,)
Adımı sorarsan bana,
Virgül derim.
Sıralanan kelimeler arasında yerim.
Mesela dersen,
Bugün elma, armut, erik yedim.
Görürsün ben nerdeyim.

Ünlem (!)
Bana derler ünlem
Ne zaman üzülsen,
Şaşırsan veya sevinsen,
Beni bulursun cümle sonunda.
Uzun bir çizgiyim, altında noktasıyla
Sakın bunu unutma!

Soru İşareti (?)
Aslında bilirsin beni.
Tüm işaretlerin en güzeli.
Biri sorarsa sana,
Bu şekeri kim yedi?
Tanımaz mısın cümle sonunda beni?

Kısa Çizgi (-)
Diyelim ki bir cümle yazdın.
Satırın en sonuna vardın.
Sığmadıysa kelimen,
Telaşlanma hemen.
Kısa bir çizgi çekip,
Devam et cümlene kal-
dığın yerden....

Noktalama işaretleri şiirleri

Bir gün insan "virgülü " kaybetti; o zaman zor cümlelerden,
Korkar oldu ve basit ifadeler kullanmaya başladı.
Cümleleri basitleşince, düşünceleri de basitleşti.

Bir başka gün ise, "ünlem " işaretini kaybetti.
Alçak bir sesle ve ses tonunu değiştirmeden konuşmaya başladı.
Artık ne hiçbir şeye kızıyor ne de bir şeye seviniyordu.

Bir süre sonra "soru " işaretini kaybetti ve soru sormaz oldu.
Hiçbir şey, ama hiçbir şey onu ilgilendirmiyordu…
Ne kâinat, ne dünya ne de kendisi umurundaydı.

Birkaç sene sonra "iki nokta " üst üste işaretini kaybetti ve
Davranış sebeplerini başkalarına açıklamaktan vazgeçti.

Ömrünün sonuna doğru elinde yalnız "tırnak" işareti kalmıştı.
Kendine has tek düşüncesi yoktu.
Yalnız başkalarının düşüncelerini tekrarlıyordu.

Sıra "noktaya" geldiğinde, düşünceyi ve,
Okumayı çoktan unutmuş vaziyetteydi.

A. Kanevsky