Herhangi bir bedensel engeliniz olduğunu düşünerek bir gününüzü nasıl geçirdiğinizi anlatan hikâye edici bir metin yazınız

Renkli Kelebekler: Engelsiz Bir Güne Merhaba

Gökyüzü mavisi bir perde gibi karşıladı sabahı. Bedensel engelim, beni özgürlüğün kollarına bırakmak için bir neden değil, bir fırsat gibiydi.

Kahvaltıda, bir fırın taze ekmek ve reçineli çayla günü karşıladım. Engelsiz bir gün, leziz bir başlangıçtı. Ardından, balkonda taze hava ve kuşların melodisiyle meditasyona daldım.

Öğleden sonra resim yapma zamanıydı. Fırçalar renkleri tuvale taşıdıkça, bedensel engelim geri planda kayboldu. Rengarenk kelebekler, duygularımın dansını anlatan sessiz bir öyküydü.

Akşam, dostlarımla sanal bir buluşma ile renklendi. Gülerken, konuşurken, bedensel engelimi hissetmedim. Tek bir engel vardı, o da özgürlüğün ne kadar güzel bir dans partneri olduğunu bilmemdi. Engelsiz bir gün, kelebekler kadar özgürdü.

Engelsiz bir gün

Gözlerimi sabah güneşi uyandırdı. Farkındalıkla başladığım bu gün, bedensel engelime rağmen beni bir özgürlük dansına davet ediyordu.

Kahvaltı masasında, bir fincan kahve eşliğinde günün planını çizdim. Kitapların dünyasına bir seyahat, yoga hareketleriyle bedenimde bir serbestlik dalgası, ve müziğin büyüsüyle dolu bir öğleden sonra beni bekliyordu.

Kitaplar, sayfalar arasında kaybolmama izin verdi. Bedensel engelimi unutturan kelimeler, zihinsel bir yolculuğa çıkardı. Yoga hareketleri, bedenimi özgürleştiren bir ritüel haline geldi. Her nefeste, içsel huzurumu keşfettim.

Öğleden sonraki müzik seansında, ellerim notalara dokundu ve melodi beni başka bir boyuta taşıdı. Engelsiz bir şekilde ifade bulmak, bedensel engelime meydan okumaktı. Her akor, duygularımın bir resmini çizdi.

Gün batarken, pencereden dışarı bakarak, yaşadığım anların değerini fark ettim. Bedensel engelime rağmen, özgürlüğün gerçek anlamını yaşadım. Hayatın güzellikleri, bedensel engelime rağmen beni sarhoş ediyordu. Engeller, gerçek özgürlüğün önünde birer gölgeydi.

3. Örnek

Sabah uyandım. Anne diye seslendim. Annem geldi beni doğrulttu ve sandalyeme oturmama yardım etti. Yürüyemiyorum. 12 yaşında geçirdiğim kazadan sonra yürüme yeteneğimi kaybettim. Hala rüyamda koştuğumu görüyorum.

Elimi yüzümü yıkadım. Benim için evin bütün kapılarını babam söktü. Annem giyinmeme yardım etti. Eve giriş çıkışlarımız kolay olsun diye birinci kata taşındık. Ama eve girişlerde merdivenlerden çıkıp inmek zor oluyor.

Özel servis gelip beni aldı. İlk zamanlar otobüsle okula gittim. Ama otobüste uygun rampa olmadığı için çok zorluklar yaşadım. Okulda merdivenlerden çıkamadığım için annem beni sırtında sınıfa taşıyordu. Sonra sadece benim sınıfım zemin kata taşındı.

Hayatım zorluklar içinde geçiyor. okul kantin sırasına giremiyorum. arkadaşlarım bana yardımcı oluyor. Sınıfta en önde oturuyorum. teneffüslere çıkamıyorum, yürüyen sandalye ile bahçeye çıkana kadar teneffüs bitiyor. Bir de arkadaşlarımın koşup, eğlenmelerini gördükçe onları rahatsız etmek istemiyorum.

Canım istediğimde sokağa, sinemaya gidemiyorum. Yürüyemem hep önümde engel. Büyük çaplı sınırlar içinde yaşıyorum. Ama mutluyum. Yürümek uzaklarda bir hayal, ama belki ilerde tıp gelişir ve yürüyebilirim.