Yokluk en büyük ızdırap ve yok etmek büyük bir zulümdür.
İnsana en ağır fikir kendisinin yok olacağını düşünmesidir.
Sürekli yokluktan varlığa kaçar insan. Yok olmayı düşünmemek için düşünmekten, aklını, fikrini buna yormaktan uzaklaşır.
Aslında kendisi de yokluktan çıkmıştır. Zira insan, nisyandan alınmıştır. İnsan kelimesinin kökü nisyandır..
Varlığın ve var olmanın başı da yokluktur. Tıpkı tohumun çatlaması,yumurtanın kırılması gibi.
Varlık ise yokluğun tohumunu taşır içinde.
Varlığın rehaveti de yokluk kadar tehlikelidir.
Düşündürmez insanı.Akibetinden uzaklaştırır o da insanı.
Kim demiş "yoktan var olmaz var da yok olmaz" diye.Var da yok olur yok ta var olur aslında.
Hele de yokluk... Yokluğun sancısıdır varlığı doğuran. Yokluktayken arar insan hep varlığı. O sancıdır ki insanı koşturur,ç alıştırır, buldurur.
Nice zenginler vardır en büyük sermayesi aslında yokluktur.
Yokluk onları koşturmuş, çalıştırmış ve var olma düşüncesini diriltmiştir içlerinde..
Bakmayın siz bu gün varlık içinde çalım satan, insanlara tepeden bakanlara. Farkında değildir onlar kendilerini nasıl bir yokluğa mahkum ettiklerinin.
"Ne varliga sevinirim,
Ne yokluga yerinirim,
Askin ile avunurum
Bana seni gerek seni"
diyen Yunus varlığın da yokluğun da arkasındaki bulduğu için öyle rahat öyle mutludur ki, ne cennet arzusu ne de cehennem korkusu kalbinde yer bulamamıştır.
"cennet cennet dedikleri
bir kaç koskle birkac huri
isteyene ver onları"
O halde dert yok, tasa yok..
Ne gam?
Yoktan var edenin gücüne dayandıktan sonra her kapı açılır, her yol bulunur.