İslam anlayışında tekfir bir Müslümanın dini açıdan bir başkasını dinsizlik ya da inançsızlık itham edilerek kafir olarak nitelendirilmesidir. Tekfir edilen kişiye mükeffir adı verilmiştir. Bilhassa asılsız tekfir İslam dini açısından uygun sayılamayacak bir davranış biçimidir. Bununla birlikte insanların dini inançlarını ya da inançsızlıklarını saklı tutma hakları vardır. Ancak bu durum kullanılarak bir başkası veya toplum için zarar verici bir hal alıyorsa bu durumu önlemek ve diğerlerinin zarar görmesini engellemek amacıyla açıklanabilir. Herkes kendi inançlarından sorumludur ve bu sorumluluğunun sınırları bir başkasına zarar vermemekle çizilmiştir. Eğer tekfir asılsız ise bu durum inançsızlıkla suçlanan kişinin kul hakkına girmek olarak açıklanabilir . Dolayısıyla bu tekfir, mükeffir açısından büyük bir günahtır. Çünkü birini asılsız bir suçla nitelemek iftira kabul edilir. Allah inancı tam bir mümin asla bir başkasına kasten zarar vermez ve iftira atmaz. Peygamberimiz Hz. Muhammed bir hadis-i şerifte "Tekfir iki taraflı ok gibidir, hedefini bulmazsa atana yönelir." buyurmuştur.
Yersiz yapılan tekfir, fert açısından ağır sonuçlar doğurmasının yanında toplum hayatında kapatılamayacak yaraların açılmasına, birlik ve bütünlüğün zedelenmesine ve parçalanmaya sebep olur. Çünkü bu durumdaki bir kimse, gerçek durumunu Allah bilmekle birlikte, toplumda Müslüman muamelesi görmez, selâmı alınmaz, kendisine selâm verilmez, kestikleri yenilmez. Müslüman bir kadınla evlenmesine müsaade edilmez. Öldüğünde cenaze namazı kılınmaz. Müslüman kabristanına gömülmez. Tekfir bu denli ağır sonuçlar doğurduğu içindir ki, Hz. Peygamber Medine toplumunda, münafıkların varlığını bildiği halde onları küfürle itham etmemiş, temelleri hoşgörüye bağlı bir İslâmlaştırma siyaseti izlemiş, pek çok hadiste de "Ben Müslümanım" diyeni küfürle suçlamaktan sakınmayı tavsiye etmiştir. Bir hadiste "Kim bir insanı kâfir diye çağırırsa, yahut öyle olmadığı halde ey Allah düşmanı derse söylediği söz kendisine döner" (Buhârî, “Ferâiz”, 29; Müslim, “Îmân”, 27) buyurulurken, bir başka hadiste de şöyle denilmiştir: "Bir insan Müslüman kardeşine ey kâfir diye hitap ettiği zaman, ikisinden biri bu sözü üzerine almış olur. Şayet söylediği gibi ise küfür onda kalır, değilse söyleyene döner" (Buhârî, “Edeb”, 73; Müslim, “Îmân”, 26).