2003 yılında hazırlanan Somut Olmayan Kültürel Mirasın Korunması Sözleşmesi’nin “Tanımlar” başlığını taşıyan ikinci maddesinde somut olmayan kültürel miras, toplulukların, grupların ve kimi durumlarda bireylerin, kültürel miraslarının bir parçası olarak tanımladıkları uygulamalar, temsiller, anlatımlar, bilgiler, beceriler ve bunlara ilişkin araç-gereçler ve kültürel mekânlar” olarak tanımlanmıştır.
Somut olmayan kültürel mirasta toplumların ve bireylerin bir parçası olan gelenek göreneklerinin anlatıldığı halk hikâyeleri, mâniler fıkralar, masallar, destanlar, kukla oyunları, halk tiyatroları, kına gecesi, nişan, düğün gibi kutlamalarla beraber çeşitli el sanatları ve yöresel yemekler akla gelmektedir
Somut olmayan kültürel mirasın sonraki nesillere aktarılması için usta-çırak ilişkisinin olması gerekmektedir. Bu kültürel mirasın korunmasında yaşam alanlarının, insanların maddi kültür ile olan bağlarını öncelikli olduğunu söylemek mümkündür. Örnek olarak açık havada ateş başında dinlenen bir masal ile aynı masalın videoda izlenmesinin bıraktığı etki karşılaştırılamaz. Somut olmayan kültürel mirasların listesi şu şekilde sıralanabilir: