Semer devirmek: Bu deyim Yeniçeri Ocağı içerisinde bir yeniçerinin bir ortadan diğerine geçişini ifade etmekteydi. Bu geçişler genellikle kavgalı gürültülü olurdu.
Reşad Ekrem Koçu’nun güzel anlatımından alıntılayarak: Bunu da hemen bilaistisna genç yoldaşlar, kaşı gözü yerinde, eli ayağı düzgün civelekler yapardı; bir moda salgını haline gelmiş it kıyafetinden bahsetmiştik, yalın ayağına bir Galata yemenisi, bir güzel tütün kesesi, bir güzel çubuk, hele başına sarmak üzere iki endaze boyunda hindkârî bir şal alındı mı, delikanlı, “Yeni yoldaşlarım beni korur !..” diyerek semeri devirirdi. Kaçan yoldaşlarından intikam almak nasıl bir namus meselesi bilinirse, kandırıp kaçırdıkları genci himaye etmek de öylece bir namus meselesi kabul edilmişti ve iki yeniçeri ortası artık kanlı bıçaklı yekdiğerinin düşmanı kesilir, birbirlerine nerede rastlarlarsa amansızca vuruşurlardı. (Koçu, 2015:322)
İşte bu semer devirme vakası zamanla halk arasında “gönül verme” şeklinde kullanılmaya başlandı. (Pakalın, 1983:72) Böylece yeniçeriler farkında olmadan dilimize ve edebiyatımıza da bir katkı da bulunmuş oluyorlardı.