Bir İslam dini fıkıh mezhebi olan Şafiî mezhebi (Arapça: المذهب الشافعي) veya Şafiîlik, Ebu Abdullah Muhammet bin İdris Şafii'nin (Hicri 150 (M.S. 767), Gazze - Hicri 204 (M.S. 820), Kahire) kendi usulüne göre şer'i delillerden çıkardığı hükümlere ve gösterdiği yoldur.
İmam-ı Şafiî'nin (Hicri 150 (MS 767), Gazze - Hicri 204 (M.S. 820), Kahire) kendi usulüne göre şer'i delillerden çıkardığı hükümlere ve gösterdiği yola Şafiî Mezhebi denir. Ehl-i sünnet itikadında olan müslümanlardan, âmellerini yani ibadet ve işlerini, bu mezhebin hükümlerine uyarak yapanlara Şafiî denir. Şafiîlik olarak da anılır. Şafiî mezhebi dört Sünni fıkıh mezhebinden birisidir.
Şafiî mezhebi Kürdistan, Malezya, Endonezya, Yemen ve Doğu Afrika'da yaygındır.[2] Türkiye'de daha çok Kürtler arasında yaygın olup, Hanefîlik'ten sonraki en yaygın Sünni mezheptir.
Şafii mezhebinin Mısır ve çevresindeki egemenliği Fatimilerin yıkılmasından sonra, Eyyubilerin yönetimi ele geçirmesi ile başlamıştır.