Açık ve net konuşurdu. İnsanları kırmadan konuşmaya dikkat ederdi. Konuşurken karşısındakinin anlayabileceği tarzda konuşurdu.
Gönüller Sultanı Peygamber Efendimiz (s.a.v) de bu hususta şöyle buyurmuştur:
“Allah Teâlâ, bana farzların ikâmesini emrettiği gibi, insanlara lûtuf ve merhametle muâmele edip yumuşak söz söylememi (böylece onların kalpleri arasında muhabbet filizleri yeşertmemi) de emretti.” (Süyûtî, el-Câmiu’s-Sağîr, I, 59/1695)
Peygamber Efendimiz’in bu güzel ahlâkını Ebû Kursâfe (ra) şöyle anlatmaktadır:
Ben, annem ve teyzem Rasûlullah r’in yanına gittik. Kendisine bey’at edip yanından ayrıldığımızda, annem ve teyzem bana şöyle söylediler:
“–Yavrucuğum, bu zât gibisini hiç görmedik! Yüzü ondan daha güzel, elbiseleri daha temiz ve sözü daha yumuşak başka birini bilmiyoruz. Sanki mübârek ağzından nûr saçılıyordu.” (Heysemî, VIII, 279-280)