Tanrı İnancı: Konfüçyanizm’de savunulan yeni veya farklı bir inanç bulunmamaktadır. Konfüçyüs, öğretilerini yeni bir tanrı fikrine dayandırmamış, yaşadığı dönemde Çin’de yaygın olan ve Şangti diye adlandırılan yüce Tanrı inancına kendi öğretilerinde de yer vermiştir. Konfüçyüs bu yüce varlık için Tien kelimesini kullanmıştır. Tien, tabiat düzeninin yöneticisi, üstün bir varlık ve yaratıcı kudret, iyiliğin kaynağı olarak inanılmıştır.
Konfüçyanizm’de Tanrı, düşkünleri korumak için hükümdarlar; Tanrı yolunda insanlara yardımcı olmaları ve ülkenin her yanında huzuru sağlamaları için öğretmenler gönderir. O, yücedir, yerdeki insanlara hükmeder, kötüler çoğalınca hükmü amansız şiddetli olur. Ölüm ve hayat, zenginlik ve şeref Tanrı’dandır. O, her şeyi açıkça görür ve bütün işlerde insanlarla beraberdir. İyi insanlara uzun ömür bahşeder, fazileti ise ödüllendirir. Fazilet ise insan sevgisi, adalet, ibadet ve bilgiden oluşur. İnsan, bu dört asli fazileti bir araya getirerek hareket ederse mutlu olacaktır.
Konfüçyüs, ahiretten söz etmez fakat ona göre öldükten sonraki hayatın iyi olması, kişinin bu dünyadaki yaşantısına bağlıdır. Bu dünyada iyi olan, öte dünyada da iyi olacaktır. Beş Erdem: Ciddiyet: Saygı görmek için gereklidir. Cömertlik: Her şeyi elde etmek için gereklidir. Samimiyet: Herkesin güvenini kazanmak için gereklidir. Çalışkanlık: Başarılı olmak için gereklidir. Nezaket: Başkalarını hizmetinde kullanmak için gereklidir. Junzi: Konfüçyanizm’de “beyefendi” anlamına gelen bir terimdir. Junzi, “Kendin için istemediğin şeyi başkalarına yapma” altın kuralına göre davranan kimsedir
Konfüçyanizm’in Ritüelleri
Konfüçyanizm’de ritüellerin çok önemli bir yeri vardır. Bir kişi ancak ritüelleri yerine getirerek erdemli ve üstün insan olabilir. Ritüeller ise göğe, yere, atalara tapınma ve Konfüçyüs adına yılda iki kez düzenlenen törenlerin yerine getirilmesinden ibarettir. Çin’de ataların tamamına tapınmaya yönelik genel bir tavır görülse de zamanla her aile kendi atalarına tapınmayı ön plana çıkarmıştır. yönetir. Atalara tapınma mabedlerde yapılır. Bu tapınma atalarının isimlerinin yazılı olduğu tabletlerin önünde mum ve buhur yakma, ölüm yıl dönümlerinde ataların mezarlarına yiyecek ve içki sunma şeklindedir. Bunları yaparken ilahiler söylenir, dini müzik çalınır ve dans edilir. Konfüçyanizm’de bireysel ibadet veya belirli bir dua etme şekli yoktur. Konfüçyanizm’de ruhban sınıfı (din adamı) yoktur. Mabetlerdeki ayinler, devlet memurları tarafından icra edilir. MÖ 2. yüzyılda Konfüçyüs için bir mabet inşa edilmiş ve adına kurbanlar sunulmaya başlanmıştır.
Kutsal Metinleri
Konfüçyüs, yaşarken düşüncelerini yazıya geçirmediği için fikirleri değişmeden günümüze kadar gelememiştir. Onun düşünceleri, ölümünden sonra öğrencilerinin anlattıklarından yola çıkılarak derlenmiş ve Konuşmalar adlı kitapta yer almıştır. Konfüçyanizm’in kutsal kitapları Beş Klasik ve Dört Kitaptır.
Beş Klasik:
1-Değişiklikler Kitabı
2-Tarih Kitabı
3-Şiirler ve Şarkılar Kitabı
4- Ayinler Kitabı
5-İlkbahar ve Sonbahar Vakayinameleri.
Dört Kitap:
1-Konuşmalar
2-Büyük Bilgi
3-Orta Yol Doktrini
4- Mensiyüs’ün Kitabı.
Konfüçyanizm’in Kutsal Mekânları
Mabet, tanrının hazır bulunduğu yer olarak düşünüldüğünden, ölüm anları yaklaşan yaşlılar ve hastalar mabetlere götürülür çünkü tanrının huzurunda ölmek Konfüçyanizm’de büyük saadet olarak kabul edilir. Konfüçyanizm’de en meşhur kutsal mekânlar, Konfüçyüs’ün doğum yeri olan Shandong eyaletinin Kufu kentinde bulunan Çin’deki “İlk Tapınak” olarak bilinen Konfüçyüs Tapınağı, Konfüçyüs konutu ve Konfüçyüs’ün, ailesinin ve soyluların mezarının olduğu yerdir. Konfüçyüs Tapınağı Çin’deki en önemli ve en büyük Konfüçyüs’ü anma yeridir. Günümüzde bu yerler UNESCO tarafından Dünya Kültür Mirasları Listesi’ne alınmıştır
Konfüçyanizm’in Sembolleri