Kıskançlığı başkasının sahip olduğu bir eşyayı hatta başkasında var olan iyi huyları bile istememek olarak nitelendirebiliriz.
Bazı insanlar vardır ki kıskançlığı hastalık düzeyine getirmiştir. Başkalarının eşyalarını kıskanmak şöyle dursun başkalarının mutluluğunu bile kıskanan insanlar vardır. Kıskanmak hastalıklı bir ruh halidir. Tabi ki kıskanmaktan kastettiğimiz şey başkalarına ait olan bir şeye o kişinin sahip olmasını istememektir. Duygusal manada bir kıskançlık -kişinin eşini kıskanması gibi- ise belli bir dozu aşmadığı sürece normal olarak değerlendirilebilir.
Kıskanmak insanın ruhunu kemiren bir hastalıktır. Sürekli başkalarını kıskanan bir insan ruhen sürekli bir sıkıntı içerisindedir. Kıskançlık kişinin toplum içerisinde sevilmemesine ve dışlanmasına neden olan bir duygudur. Böylesi insanlar arkadaşlık kurmakta zorlanır, kurduğu arkadaşlıkları da uzun süre devam ettiremez.
İmrenmek de bazen kıskanmak ile aynı kefeye konabiliyor. Ama kıskanmakla imrenmek birbirinden çok farklıdır. İmrenmek başkasının sahip olduğu bir şeyin kendinde de olmasını istemektir. Ama kıskanmak da olduğu gibi sahip olan kişiye karşı bir istemezlik değildir. İmrenme duygusu kişiyi çalışmaya iten bir güç de olabilir. Bu sebeple kıskanmak yerine imrenerek biz de istediğimiz şeylere kavuşmak için çalışabiliriz.