Peygamberler insanların tezkiyeye ulaşabilmeleri için en büyük vesiledir. Peygamberler olmasaydı insanlar; inkârdan, isyandan ve günahlardan nasıl arınacağını, hangi davranışlarla Rablerinin rızasını kazanabileceklerini asla bilemezdi. Çünkü herkes kendi istek ve arzularını yegâne doğru olarak görebilir ve kendisinin tertemiz olduğunu iddia edebilir.
Hâlbuki Peygamberler “Ayetlerimiz kendilerine apaçık birer delil olarak okunduğunda, (öldükten sonra) bize kavuşmayı ummayanlar, ‘Ya (bize) bundan başka bir Kur’an getir veya onu değiştir’ dediler. De ki: ‘Onu benim değiştirmem olacak şey değildir. Ben ancak bana vahyolunana uyarım. Eğer Rabbime isyan edecek olursam elbette büyük bir günün azabından korkarım.’ (Yunus suresi, 15. ayet) ayetinden de anlaşılacağı üzere heva ve hevesleriyle konuşmamış, Allah’ın (c.c.) vahyettiği emirleri tebliğ ederek insanları doğru yola davet etmiş ve manevi kirlerden arındırmıştır.