İnsan, yaratılışı gereği bir şeylere inanmaya ihtiyaç duyar. İnsanın, yaratıcıya inanma duygusu fıtratında olan bir duygudur. Aklını kullanan insan, beni kim yarattı?, nereden geldim?, dünya nasıl yaratıldı? gibi soruların cevabını bulmaya çalışır. Bunun cevabını aklıyla bulabilir. Bazen de kendini yalnız ve zor durumda hisseden insan, güvenecek, içini dökecek ve inanacak bir şeyler aramaya başlar ve Allah’ı bularak O’na inanır.
Din duygusu insanda doğuştan vardır. Din, cihanşümül bir vâkıâdır. Tarihin bütün devirlerinde, bütün toplumlarda doğru veya yanlış bir din inancına rastlanmıştır. Allah Teâlâ, Rûm Sûresi’nde şöyle buyurur:
“(Resûlüm!) Sen yüzünü hanîf olarak dine yani, Allah insanları hangi fıtrat üzere yaratmış ise o fıtrata çevir! Allah’ın yaratışında değişme yoktur. İşte dosdoğru din budur. Fakat insanların çoğu bilmezler.” (Rûm, 30/30)
Din, fert ve toplum açısından zorunlu bir ihtiyaçtır. Din duygusu doğuştan olduğuna göre insan ruhunun huzura kavuşması için bu duygunun tatmin edilmesi gerekir. Din ve inançtan başka hiç bir şey insanın gönlündeki mânevî boşluğu dolduramaz. İnsan beden ve ruhtan meydana geldiği için insanın nasıl bedensel ihtiyaçları varsa, ruhsal ihtiyaçları da vardır. Ruhun en mühim ihtiyacı ve gıdası ise dindir, inançtır, ibâdettir.