İnsan, bir toplum içerisinde doğar ve yaşamını sürdürür. Dünyaya gözlerini açtığı andan itibaren başkalarının yardımına ihtiyaç duyar. İnsan hayatını devam ettirmek için yeme, içme, barınma ve korunma gibi birtakım temel ihtiyaçlarını tek başına karşılayamaz. Bu nedenle insan, yaşamını bir toplumun üyesi olarak yardımlaşma ve paylaşma içerisinde sürdürmek zorundadır.
Yardımlaşma insan için vazgeçilmez bir ihtiyaçtır. Toplumda herkes bir diğerine muhtaçtır. İhtiyaçlarımızı ancak başkalarının yardımıyla karşılayabiliriz. İnsanları yardımlaşmaya teşvik eden Peygamberimiz Hz. Muhammed (s.a.v.) bir hadisinde şöyle buyurmuştur: “Müslüman, Müslüman’ın kardeşidir. Ona zulmetmez. Onu düşman eline bırakmaz. Her kim Müslüman kardeşinin bir ihtiyacını giderirse Allah da onun ihtiyacını giderir. Her kim bir Müslüman’ın bir sıkıntısını giderirse Allah da onun kıyamet sıkıntılarından bir sıkıntısını giderir. Her kim dünyada, bir Müslüman’ın (ayıbını) örterse Allah da kıyamet günü onun (ayıbını) örter.” (Müslim, Birr, 58.)
İslam dini insanların yardımlaşma ve dayanışma içinde kardeşçe yaşamalarını ister. Bu yüzden Hz. Muhammed (s.a.v.), Müslümanları bir bedenin organlarına benzetmiştir; “Müminler birbirlerine merhamet etmekte, birbirlerini sevmekte ve birbirlerini korumakta bir vücudun organları gibidir. Vücudun herhangi bir organı hastalandığında bütün vücut bundan rahatsız olur. Aynı şekilde bir mümin de sıkıntı içinde bulunduğunda, diğer müminler onun sıkıntısını, derdini ve üzüntüsünü paylaşırlar.” (Buharî, Edeb, 78.) Organlar arasındaki uyum, bedenin sağlıklı çalışmasını sağlar. Toplumun birlik ve beraberliği için de organların uyum ve düzeni gibi bireylerarasındaki ilişkilerin sağlıklı ve uyumlu olması gerekir. Bu nedenle İslam dini, insanlar arasında yardımlaşma ve dayanışmayı emreder.