“Resulullah, insanlara faydası dokunmayacak herhangi bir söz söylemezdi. Sahabileri ile kendisi arasında sevginin çoğalmasına yarayacak sözler söyler, onların kendisinden kopup uzaklaşmasına yol açacak sözleri ise ağzına almazdı.
Kimseden tebessüm ve güzel sözlerini esirgemezdi. Tutum ve tavırlarını beğenmediği kimselere karşı daha ihtiyatlı davranırdı. İyi ve güzel olan şeyin güzelliğinden söz edip onu tavsiye eder, kötü olan şeyin kötülüğünü dile getirip ondan sakındırırdı.
Meclisinde göremediği sahabilerinin durumlarını sorup araştırır, halkın arasında ne olup bittiğini yine onlardan öğrenirdi. Yaptığı her iş ölçülü olup hiçbir işi ve sözü diğerine ters düşmezdi. Dünya hayatı ve ahiretle ilgili her soruya bir cevap bulurdu.Yapması gereken görevde kusur etmediği gibi hakkın ve doğrunun dışına çıkmazdı.
Kendisinin etrafında olanlar, insanların en iyileri, en hayırlılarıydı. Onun yanında en üstün olanlar, başkaları hakkında en çok iyilik düşünenlerdi. Onun gözünde en üstün mertebede bulunanlar, fakirleri en çok görüp gözeten ve onlara en çok yardım edenlerdi. Hz. Hüseyin, bu kez babası Hz. Ali’ye Resulullah’ın (s.a.v) insanlarla oturduğu zaman nasıl davrandığını sordu. Hz. Ali şunları söyledi:
“Resulullah oturup kalkarken Allah’ı zikrederdi. Bir topluluğa vardığında baş köşeye geçmez, nerede boş yer varsa oraya oturur, başkalarına da böyle yapmalarını emrederdi. Yanındakilerle ilgilenip onlara iltifat ederdi. Meclisinde bulunan herkes Resulullah’ın en değer verdiği insanın kendisi olduğunu düşünürdü.
Kendisinden bir şey isteyeni ya istediği şeyi vererek veya vereceğine söz vererek yahut gönül alıcı bir söz söyleyerek yolcu ederdi.
Allah’ın elçisi, güzel davranışları ve güzel ahlakıyla herkesi kucakladığı için bütün Müslümanların babası durumundaydı. Ve herkes, haklarının gözetilmesi bakımından onun yanında eşitti.”