Peygamber Efendimize İslamiyet gelmeden önce “Muhammedül Emin(güvenilir Muhammed)” lakabı verilmişti. Herkes ona eşyalarını gönül rahatlığı ile emanet ederdi. Yalan söylediği hiç duyulmadığı için Peygamberlikten sonra da yalan söylediğini düşünen olmadı. Kendi aralarında dinin hak olduğunu ancak gurur ve kibirlerinden dolayı dönmeyeceklerini konuşurlardı.
Hz. Peygamber hayatı boyunca doğruluktan ayrılmamıştır. Düşmanları dahi onun yalancı olduğunu söyleyememiştir. Nitekim Hz. Muhammed (s.a.v), Safâ tepesinden Mekkelilere seslenirken; “Şu vadinin arkasında size saldırmak isteyen süvari birlikleri var desem bana inanır mısınız?” diye sorduğunda onlar hep bir ağızdan, “Evet, inanırız… Biz senin bugüne kadar yalan söylediğini hiç görmedik…” diye karşılık vermişlerdir.
Hz. Muhammed (s.a.v.) kendisi hiçbir zaman doğruluktan ayrılmadığı gibi Müslümanların da daima doğru olmalarını istemiştir. O, bir gün Medine çarşısında dolaşırken elini bir buğday çuvalına daldırmış ve altının ıslak, üstünün ise kuru olduğunu görmüştür. Bunun üzerine “… İnsanların görmeleri için ıslak olan kısmı üste koyman gerekmez miydi? Bizi aldatan bizden değildir.” buyurmuştur.