Mucizemin İmtihanı
Bir sabah okula gitmek için uyanmıştım. Uyanmıştım dediğime bakmayın aslında her zaman dünyayı beyaz olarak görüyor, uyanmamış olarak yaşıyordum. Sahi neden böyle olmak zorundaydı?
Yaşadığım bir olayın etkisinin hayatımı değiştirmesi çok saçmaydı. Ama annemin her gün dediği gibi bu benim bir 'imtihanımdı' o zamanlar küçüktüm annemin ne dediğini tam anlayamamıştım. Zaman ilerledikçe büyüdükçe bu lafı daha da iyi anlıyordum. Benim için üzücü ama gerçek olan hayatımı anlatan bir kelimeydi. O zaman hayatıma devam etmeliydim. Annemin yardımları ile kahvaltımı yapıp okula geldik. Annemle vedalaşmanın zamanı gelmişti. Sınıfa götürmek için öğretmenim yardımcı olmuştu. Sınıfa girince arkadaşlarım her sabah olduğu gibi beni karşıladı. Zil çalmıştı ve dersimiz başlamıştı. Öğretmenimiz 'asıl engel bedende değil, aklımızda olan kirli düşüncelerimizdir' diyerek dersi bitirmişti. Dışarı öğretmenim yardımıyla çıktım. Annem beni kucakladı duyduğum söz çok dikkatimi çekmişti.
Anneme ne demek olduğunu sorunca bana anlattı o günden sonra benim diğer insanlardan bir farkım olmadığını anlayıp şükretmiştim.