Çok sevdiği Kocabaş’ı geride bırakan Elif, onun yerine kendini kağnıya koşmuştu. Elif, güçlü ve kuvvetli bir kadındı fakat onunda gücünün bir sınır vardı. Başlangıçta Sarıkız’ında desteği ile kağnı ağır aksak ilerlese de önlerindeki bu dik yokuş onları baya zorlayacaktı. Ama Elif’in yılmaya hiç niyeti yoktu. Sarkız’ın dinlenmesi için bir süre mola verdi. Yolun kenarındaki otların üzerindeki çiğ tanelerindeki ayın parıltısı Elif’in heyecanını ve başarması gerektiğine olan inancını pekiştirmişti. Bu karanlığın aydınlanması, vatan topraklarının üzerine yeniden sabah güneşinin doğması benim kağnıyı cepheye ulaştırmama bağlı diye düşündü ve tekrar kağnıyı çekmeye başladılar. Tepenin ucuna yaklaştıklarında Elif’in bacaklarında artık güç kalmamıştı, arkada bıraktığı Kocabaş’ı düşündü. Kendisinin de onun gibi gerekirse bu uğurda hayatını seve seve vermesi gerektiğini çok iyi biliyordu.
Elif, kağnıyı çekmek için var gücü ile çabalasa da Sarıkız’ın gücü tükenmiş ve bunu belirten sesler çıkarmaya başlamıştı. Artık kağnı ilerlemiyordu. Cepheye de oldukça yaklaşmışlardı. Sarıkız’ın sesini tanıyan askerlerden bir kaçı koşarak onların yardımına geldiler. Üç asker kağnının arkasında, Sarıkız ve Elif önde kağnıyı cepheye ulaştırmayı sonunda başarmışlardı. Elif’in bu halini gören cephe komutanı, Kocabaş için taziyelerini sunduktan sonra Elif’in bir madalya ile yaptığı hizmetler için ödüllendirilmesini sağlamıştı.