Dürüstlük
Sınıf arkadaşlarımla aram o yıllar çok iyiydi. Okula gitmekten ayrı bir zevk alırdım. Herkesle görüşür, şakalaşır, halleşir öyle ders ciddiyetine kavuşurdum. Ev ve okul arası çok uzun bir yol değildi. Fakat yine de arkadaşlarımı mahalleden toplamadan okula gidemez, okuldan gelirken de herkesi evine bırakırdım.
Bütün bunları bir sorumluluk gibi yapıyordum. Herkes beni çok seviyordu. Ben de herkesi çok seviyordum. Bir gün okulda bir hırsızlık olayı oldu. Olay bizim sınıfta gerçekleşmiş. Benim ve birkaç arkadaşımın olmadığı bir anda yakın bir arkadaşımın kalemini çalmışlar. Bu durum bizi derinden üzdü.
Tesadüf bu ya ben de aynı kalemden kullanıyordum ve bir gün önce kırtasiyeden yeni almıştım. Sonraki ders not alırken kalemi çalınan arkadaş o benim kalemim diye beni rencide etmeye başladı. Ne kadar söylediysem inanmadı. Arkadaşlarım benim için o yalan konuşmaz iftira atmayın dediler.
Bu duruma öğretmen müdahale etti. Ben kalemin fişini çıkarıp sınıfta herkesin görebileceği bir şekilde kaldırdım ve okudum. Arkadaş mahcup oldu ama içindeki kin ve nefreti artık bana kusmuştu. Bu hiç dürüst bir davranış değildi. Haksızlığa uğramak, hakkın gasp edilmesi dürüstlüğe engel olmamalıdır.
Yalanla, hileyle bu işler düzelmez. O gün bütün bunları düşünürken okul çıkışı arkadaşı aldım ve kırtasiyeye gittik. Kırtasiye sahibi o kalemi yeni aldığımı ayrıca beyan etti. Arkadaş iyice mahcup olmuştu. Birkaç arkadaş toplanarak ona çalınan kalemini satın aldık. Gönlünü ettik ve bir daha hileye, yalana tevessül etmemesi için onu uyardık. O günden sonra iyi bir arkadaş olmuştuk.