Yalnız bu kadar diyebilirim:
“Lâ ya’lemü’l-gaybe illallah” [Gaybı Allah’tan başka kimse bilmez]; nasıl ki kavm-i Firavuna “çekirge âfâtı ve bit belâsı” ve Kâbe tahribine çalışan kavm-i Ebrehe’ye “ebabil kuşları” musallat olmuşlar. Öyle de Süfyanın ve Deccallerin fitneleriyle bilerek, severek isyan ve tuğyana ve Ye’cüc ve Me’cüc’ün anarşistliği ile fesada ve canavarlığa giden ve dinsizliğe, küfür ve küfrana düşen insanların akıllarını başlarına getirmek hikmetiyle arzdan bir hayvan çıkıp musallat olacak, zîr ü zeber edecek. Allahu a’lem, o dabbe, bir nevidir. Çünkü gayet büyük bir tek şahıs olsa, her yerde herkese yetişmez. Demek dehşetli bir taife-i hayvaniye olacak. Belki “Asasını kemirmekte olan bir ağaç kurdu” [Sebe Sûresi: 14.] âyetinin işaretiyle, o hayvan, dabbetü’l-arz denilen ağaç kurtlarıdır ki, insanların kemiklerini ağaç gibi kemirecek, insanın cisminde dişinden tırnağına kadar yerleşecek. Mü’minler iman bereketiyle ve sefahet ve sû-i istimâlâttan tecennübleriyle kurtulmasına işareten, ayet, iman hususunda o hayvanı konuşturmuş.
Şuâlar, Beşinci Şuâ, s. 623-624
MEDENİYETİ HERC Ü MERC EDECEK TAİFELER
Alâmet-i kıyametten olan Ye’cüc ve Me’cüc’e ve Sedde dair bir risalede bir derece tafsilen yazdığımdan, ona havale edip, şurada yalnız şunu deriz ki: Eskiden Mançur, Moğol ünvanıyla içtimaat-ı beşeriyeyi zîr ü zeber eden taifeler ve Sedd-i Çinî’nin yapılmasına sebebiyet verenler, kıyamete yakın yine anarşistlik gibi bir fikirle medeniyet-i beşeriyeyi zîr ü zeber edecekleri rivayetlerde vardır.
Bazı mülhidler derler: “Bu kadar acaibi yapan ve yapacak taifeler nerede?”
Elcevap: Çekirge gibi bir âfât, bir mevsimde pek çok kesretle bulunur. Mevsim değiştikçe memleketi fesada veren kesretli o taifelerin hakikatleri mahdud bazı ferdlerde saklanıyor. Yine zamanı geldikçe, emr-i İlâhî ile o mahdud ferdlerden gayet kesretli aynı fesad yine başlar. Güya onların hakikat-i milliyetleri inceliyor, kopmuyor. Yine mevsimi geldikçe zuhur ediyor. Aynen öyle de, bir zaman dünyayı herc ü merc eden o taifeler izn-i İlâhî ile mevsimi geldiği vakit, aynı o taife, medeniyet-i beşeriyeyi herc ü merc edecekler. Fakat onların muharrikleri başka bir surette tezahür eder. “Lâ ya’lemü’l-gaybe illallah.” [Gaybı Allah’tan başka kimse bilmez.]
Sözler, Yirminci Söz, s. 384
ÇEKİRGE İSTİLÂSINA KARŞI, SIĞIRCIK KUŞLARI
“Kuşlar da onun etrafında toplanırdı.” (Sad Sûresi: 19.); “Bize kuşların dili öğretildi.” (Neml Sûresi: 16.) cümleleriyle, Hazret-i Davud ve Süleyman Aleyhimesselâma kuşlar envâının lisanlarını, hem istidadlarının dillerini, yani hangi işe yaradıklarını onlara Cenab-ı Hakk’ın ihsan ettiğini şu cümleler gösteriyorlar.
Evet, madem hakikattir, madem rû-yi zemin bir sofra-i Rahman’dır, insanın şerefine kurulmuştur; öyle ise, o sofradan istifade eden sair hayvanat ve tuyurun çoğu insana musahhar ve hizmetkâr olabilir. Nasıl ki, en küçüklerinden bal arısı ve ipek böceğini istihdam edip ilham-ı İlâhî ile azîm bir istifade yolunu açarak ve güvercinleri bazı işlerde istihdam ederek ve papağan misillü kuşları konuşturarak, medeniyet-i beşeriyenin mehasinine güzel şeyleri ilâve etmiştir; öyle de, başka kuş ve hayvanların istidad dili bilinirse, çok taifeleri var ki, karındaşları hayvanat-ı ehliye gibi, birer mühim işte istihdam edilebilirler. Meselâ, çekirge afetinin istilâsına karşı, çekirgeyi yemeden mahveden sığırcık kuşlarının dili bilinse ve harekâtı tanzim edilse, ne kadar faydalı bir hizmette, ücretsiz olarak istihdam edilebilir.
Sözler, Yirminci Söz, s. 291