Cahiliye anlayışına göre kız çocuğu dünyaya erkek olarak gelmediği için suçlu kabul edilmekteydi. Bu inanış sebebiyle ailenin değersiz ve yüz kızartıcı üyesi kabul edilen kız çocuğunun öldürülmesinde bir mahzur görülmüyordu. Kur’an-ı Kerim’de bu ilkel anlayış ve uygulamaya Nahl suresinin 58-59. ayetlerinde açıkça işaret edilerek “Onlardan biri, kız ile müjdelendiği zaman içi öfke ile dolarak yüzü simsiyah kesilir!. Kendisine verilen kötü müjde (!) yüzünden halktan gizlenir. Şimdi onu, aşağılanmış olarak yanında tutacak mı, yoksa toprağa mı gömecek? Bak, ne kötü hüküm veriyorlar!” buyrulmuştur.
Kız çocuklarını öldürme âdetinin ortaya çıkışının önemli sebeplerinden biri de toplum baskısıdır. Kız çocuğu olanlarla alay edilir, alay edilen insanlardan bazıları çocuklarını diri diri gömmek suretiyle şereflerini ve onurlarını kurtardıklarını sanırlardı. Bununla beraber, Allah’ın (c.c.) varlığına ve birliğine inanan, putlara tapmayan Zeyd b. Amr b. Nüfeyl, Varaka b. Nevfel gibi şahıslar öldürülmek istenen kız çocuklarını babalarından alarak onların bakımını üstlenmişler, evlilik çağına geldiklerinde evlendirerek topluma katılmalarını sağlamışlardır.