Gufranî, asıl adı durmuş alî (d. 1864, Başkışla, Konya – ö. 1926, Karaman, Konya), destan ve taşlamalarıyla tanınmış 20. yüzyıl âşıklarından.
Bir süre köyünde okuduktan sonra Kara- man’a giderek medreseye devam etti. On beş yaşındayken sabahın erken saatlerinde okula gidip uyuyakaldığı ve burada bade içerek âşıklığa başladığı rivayet edilmektedir.
Şiirlerinde hece ölçüsünün yanında aruzu da kullanmıştır. Savaş ve salgın gibi toplumu derinden etkileyen olaylar için söylediği destanları, nükte ve hicvi ustaca kaynaştırdığı taşlamaları ve tasavvuf düşüncesini içtenlikle işlediği deyişleri başarılıdır. I. Dünya Savaşı üzerine söylediği “yörüdü” redifli “Cihad-ı Ekber Destanı” ile “yetişti” redifli “İstiklal Savaşı Destanı”, halk arasında yetişmiş bir âşığın bu konularda ilginç değerlendirmelerini içerir. Şiirlerinin büyük bir bölümü kaybolmuş, elde bulunanlar yaşamıyla ilgili bilgilerle birlikte D. Ali Gülcaıı’ın Karamanlı Halk Ozanlarından Gufranî ve Kenzî (1968) adlı kitabında toplanmıştır.