Temiz bir kalple Allah’a (c.c.) yönelen her insan sade bir gözlem ve basit çıkarımlarla O’nun varlığını kavrayabilir. Kur’an-ı Kerim’in ayetleri bu konuda bize yol gösterir. Örneğin bir ayette, “Size işaretlerini gösteren, sizin için gökten rızık (yağmur) indiren O’dur. Ama Allah’a yönelenden başkası (bundan) ders çıkarmaz.” (Mü’min suresi, 13. ayet.) buyurularak Allah’a (c.c.) yönelen bir insanın, gözlem yoluyla O’nun varlığının işaretlerini bulabileceği vurgulanır. Dolayısıyla insan, aklını kullanıp kâinattaki varlıklar üzerinde düşünerek Allah’ın (c.c.) varlığına ulaşabilir. Bu ve benzeri ayetler nakli delillerdir.
Vahiy ve kâinat, yaradılışın iki boyutudur. Yaratıcımız, kendini tanıtmak için Kur’an-ı Kerim’i indirmiş her bir ayeti ile vahyin bilgisini ikram etmiştir. Bunun yanı sıra gökler, yerler ve içinde bulunan her nesne, her canlı ve her oluş da Allah’ın (c.c.) birer ayetidir. Örneğin güneş, bulut, yağmur, insan, elma, serçe vs. bunların hepsi birer ayettir. Bu ayetler de kâinat kitabının ayetleridir. Allah (c.c.), bu ayetlerle varlığının delillerini ilan eder.
Rabbimiz, hem Kur’an hem de kâinat kitabının ayetleri üzerinde düşünerek kendisinin varlığına ve birliğine ulaşmamızı istemektedir. Örneğin, 1. uygulamadaki ayeti okuduğumuzda, göklerin ve yerin yaratılışının bir ‘amaç’ taşıdığını öğreniriz. Öğrendiğimiz bu bilgiden çıkarımda bulunarak, ‘yaratılışın bir planlayıcısı’ olduğunu ve ‘bilinçli bir tasarımın neticesi’ olduğunu anlarız.