Aile içerisinde, eşler birbirlerine karşı sevgi, saygı ve hoşgörü çerçevesinde davrandıklarında aile bir huzur ortamına dönüşür. Huzurlu ailelerden oluşan toplumda huzurlu ve güvenilir olur. Bu konu ile ilgili olarak sevgili Peygamber Efendimiz (s.a.v.): “Müminlerin iman bakımından en olgun olanları, ahlakı en iyi olanlarıdır. Sizin en hayırlınız da hanımlarına karşı en iyi davrananınızdır.” ( Tirmizi, Rada’, 11.) buyurarak eşlere iyi davranmanın ahlakın bir gereği olduğunu ve bu sayede imanın olgunlaşacağını bizlere haber vermiştir
Sevgili Peygamberimiz (s.a.v.) ve eşi Hz. Hatice (r.a.) birbirlerine karşı her zaman saygı ve sevgi çerçevesinde davranmışlardır. Peygamber Efendimiz (s.a.v.) kendisine ilk vahiy geldiğinde bu durumu ilk olarak eşi Hz. Hatice ile paylaşmıştır. Hz. Hatice’de (r.a.): “Asla endişe etme! Allah seni kesinlikle mahcup etmez çünkü sen, akrabalık bağlarını sıkı tutan, doğru söyleyen, ihtiyaç sahiplerine yardım eden, misafire ikram eden ve haksızlığa uğrayanları gözeten birisin.” (Buhari, Bedü’l Vahy, 1.) diyerek eşine destek olmuş ve Peygamberimize (s.a.v.) ilk iman edenler arasına girmiştir.
Peygamber Efendimiz (s.a.v.) ev işlerinde ailesine yardım ederdi. Kendi işini kendi yapmaya gayret gösterirdi. Hz. Aişe’ye (r.a.) Peygamber Efendimizle (s.a.v.) ilgili olarak “Evinde ne yapardı?” diye sorulduğunda: “O, herkes gibi bir insandı. Elbisesini temizler, koyunları sağar ve kendi ihtiyaçlarını kendisi görürdü.” (Ahmed b. Hanbel, Müsned, c. 6, s.256) diye cevap vererek, aile içi yardımlaşmanın nasıl olması gerektiğinin en güzel örneğini bizlere sunmuştur.