Vefâ kelimesi, minnettarlık, sadâkat ve istikâmet gibi vasıfların hepsinde bir kumaşın iki yüzünden biri olmak gibi berâberlik ve hattâ bazen ayniyet ifâdesi taşır. Bu temel bakış açısından, îmânın îcâb ettirdiği her tavır ve hareket, aynı zamanda bir vefâkârlık ifâdesi taşıdığı gibi, bu tavır ve hareketlerin aksi de “vefâsızlık”olarak kabûl edilir.
Vefâ, peygamberlere, velîlere ve fazîlet sahibi kimselere âit bir vasıf olarak beşerî hayâtı en yüce bir seviyede taçlandıran mânevî bir sıfattır. Bu itibarla bazı müfessirler İslâm’ı, dil ile ikrarla beraber hem kalb ile tasdik, hem Allâh Teâlâ’ya bütün kazâ ve kaderinde teslimiyet ve hem de bir vefâ olarak târif etmişlerdir.
Ahde vefa: Dostlarıyla arkadaşları ile akrabaları ile ilgiyi, alâkayı, ilişkiyi kesmemektir. Samimî bir dostluktur. İyi bir arkadaşlıktır. Misafire ilgidir. İkramdır. Hürmet, iltifattır. Saygıdır. Vefa veya vefalı olmak, çok güzel bir huydur. İnsanın şerefini, izzetini arttırır. İnsana toplumda saygınlık kazandırır. En büyük vefasızlık ise, ruhlar âleminde “Ben sizin Rabbiniz değil miyim?” sorusuna, “Evet! Rabbimizsin” deyip de, dünyada Allah’la irtibatımızı, alâkamızı kesmektir.
Anne ve babaya karşı vefa, onlara itaat ve hürmet etmektir. Anne babaya itaat etmek, hürmette bulunmak ve ihtiyaçlarını temin etmek dinî, fıtrî ve vicdanî bir vazifedir. Şartlar ne kadar ağır olursa olsun anne ve babaya yardım etmek, hizmet edip ihtiyaçlarını gidermek ve onları himaye etmek bir evlat için farzdır. Nitekim bir ayette mealen şöyle buyurur:
"Rabbin, ‘Kendinden başkasına kulluk etmeyin. Ana ve babaya ihsan edin.’ diye hükmetti. Eğer onlardan biri veya her ikisi senin yanında ihtiyarlığa ererlerse onlara 'Öf!..' (bile) deme. Onları azarlama. Onlara çok güzel (ve tatlı) söz söyle.”